Dit is de eerste blog in een serie over gelijkwaardig leiderschap.
In deze blog deel ik ook een tof beeld vanuit de Bijbel. En of je nou van de Bijbel houdt of niet… dit beeld is wel krachtig, denk ik.
Kijk of luister je deze blog liever? Onderaan deze blog staat een video met dezelfde inhoud.
Twee vragen
Ben je leidinggevende, dan heb ik twee vragen voor je:
- Neem jij regelmatig beslissingen die invloed hebben op een ander, maar waar die ander niks tegen in kan brengen? Waarschijnlijk wel.
- De tweede vraag is eigenlijk een gewetensvraag. Zit je weleens in een overleg waarvan je weet welke kant je op wilt, waar de mensen in het overleg aarzelen of een andere kant op willen en weet jij het dan voor elkaar te krijgen dat toch gebeurt wat jij wilt?
Het is altijd wel grappig, hier komen de boefjes onder de leiders tevoorschijn. De leiders die precies weten hoe ze boel moeten bespelen om hun zin te krijgen. Wat een hele krachtige eigenschap kan zijn, begrijp me niet verkeerd!
Een derde weg van leiderschap: gelijkwaardig leiderschap
Ik wil graag een derde weg van leiderschap laten zien.
Want er wordt veel gesproken, zeker in deze crisistijd (Corona), over directief leiderschap. Als een soort tegenover daarvan is er dienend leiderschap, ruimte laten voor dialoog e.d..
Ik wil het graag hebben over gelijkwaardig leiderschap. Als het gaat over gelijkwaardig leiderschap dan is dat verhaal uit de Bijbel zo mooi.
In dat verhaal wordt het beeld geschetst dat de kerk als een lichaam is en dat Christus het hoofd van dat lichaam is. In dat verhaal wordt verteld dat de hand niet tegen de voet kan zeggen dat hij hem niet nodig heeft. De moraal van het verhaal is dit: je kunt niet zeggen ‘ik heb jou niet nodig’, je kunt niet zeggen ‘ik ben meer of minder dan jij’, want we zijn allemaal gelijkwaardig en hebben allemaal een belangrijke functie in dat lichaam. Van de kleine teen tot het hart.
En natuurlijk, er valt iets te zeggen over de vitaliteit van lichaamsdelen…
Dan nog: het verhaal schetst dat dit de een niet meer waard maakt dan de ander. Ik vind dat prachtig! Want het laat heel erg zien hoe divers we zijn, hoe verschillend. En dat we toch gelijk van waarde zijn, we hebben allemaal dezelfde waarde.
Of je nou in Christus gelooft, als de bron van wijsheid, of niet… één ding weten we zeker: jij bent het niet en ik ook niet. Als leiders zijn we God niet. En wij weten niet precies wat nodig is.
Als leiders kunnen we onderdeel zijn van het gelijkwaardig geheel.
Die weg wil ik je graag laten zien.
Iets anders dan polderen…
Dat betekent dus niet dat we overal ons plasje over moeten doen en eindeloos moeten polderen en praten om maar tot iets te komen. Helemaal niet.
Het betekent júist dat de krachtige eigenschappen van jou als leider geborgd worden en ook gedragen worden door iedereen die erbij betrokken is.
En dat betekent dat weerstand uit alle lagen van de organisatie een geschenk is waar je leiderschap alleen maar door gesterkt en gevormd wordt.
Dat betekent ook dat directief leiderschap, in de zin van zeggen wat anderen moeten doen of zeggen wat ze niet meer mogen doen, overbodig is. Omdat eigenaarschap in het geheel ligt.
In crisistijd én het-gaat-z’n-gangetje-tijd
Ik ga hier nog meer over posten. We gaan de komende tijd vaker delen over gelijkwaardig leiderschap. Er zijn veel leidinggevenden in ons netwerk. Al snel gaat het over directief en loslaten, terwijl ik denk dat ze allebei geborgd zijn in gelijkwaardig leiderschap.
Met het grote voordeel dat iedereen daar blijer van wordt, van die gelijkwaardigheid.
In elke situaties, dus in een crisissituatie én in een gewone het-gaat-z’n-gangetje situatie.
Wordt vervolgd in deel II.
